My Monn #ใกล้แค่พันลี้ Chapter 26 [NC Cut ]

หัวใจของใกล้เต้นแรงมากขึ้นเมื่อได้สบตากับคุณพระจันทร์ เขาเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นยิ้ม คนตัวสูงหัวเราะก่อนจะโน้มหน้าลงมาประกบจูบอีกครั้ง คราวนี้พันลี้บดจูบอย่างหนักหน่วงจนใกล้หายใจแทบไม่ทัน

มือหนาลอดผ่านเสื้อเชิ้ตเข้ามาสัมผัสที่ผิวกาย ร่างกายอ่อนยวบเมื่อโดนมือหนาลูบไล้ที่แผ่นหลัง และในวินาทีถัดมาเขาก็โดนอุ้มจนตัวลอย ใกล้วาดแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอหนาไว้ และขาทั้งสองข้างก็เกี่ยวกระหวัดรัดเอวสอบเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว

ใกล้พยายามถอนริมฝีปากออกเพื่อพักหายใจ พันลี้ที่ยอมเว้นช่วงให้ได้พักเอ่ยบางประโยคขณะอุ้มเขาเข้ามาในห้องนอน

“ใกล้ใจ...จูบต่ออีกหน่อยได้ไหม?”

หัวใจเต้นรัวเมื่อได้ยินเสียงแหบพร่าของพันลี้ เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่ใกล้ปล่อยให้กลีบปากหยักประทับลงบนริมฝีปากเขาอีกครั้ง ใกล้ไม่คิดเลยว่าเมื่อได้จูบครั้งหนึ่งแล้ว...

ครั้งต่อๆ ไป...

“อะ อื้อ...”

มันจะหยุดแทบไม่ได้เลย...

“ขา...”

“ใกล้หายใจไม่ทัน...”

แต่นั่น...ก็ขึ้นอยู่กับคนที่เราจูบด้วย

ใช่...ความต้องการขึ้นอยู่กับคนที่มอบจูบให้เรา

คนตัวสูงวางใกล้ลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมทับบนร่าง ใกล้เม้มริมฝีปากแน่นขณะสบกับดวงตาเรียวยาว ตอนนี้เขาไม่เห็นแววตาของลูกหมาแสนเชื่องเลย มีแต่แววตาเจ้าเล่ห์ของพันลี้คนเจ้าชู้

“พักสองนาทีพอไหม?”

ใกล้ยอมรับว่าอยากจูบต่อ แต่หัวใจที่เต้นรัวเป็นกลองก็บอกให้หยุด เพราะรับแทบไม่ไหวแล้ว “ไหนบอกว่าจะบอกรักทั้งคืนไง...”

“...”

“พันลี้ไม่ได้บอกว่าจะจูบทั้งคืนสักหน่อย”

“...”

“ไม่ได้พูดไว้ก่อน...ทำไม่ได้นะ”

พันลี้หลุดหัวเราะออกมา ก่อนเอ่ย “ก็นี่ไงคะ...บอกรักแบบของลี้”

“มั่วๆ...ลูกหมามั่ว”

“ไม่มั่ว...” พูดพลางโน้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากหนึ่งที ก่อนเอ่ยต่อ “…ครบสองนาทีแล้ว”

“...”

“พร้อมหรือยังคะ?”

ใกล้ส่ายหน้าอย่างแรง ก่อนเอ่ย “หึ!...ยังไม่พร้อม”

“...”

“ใกล้ขอห้านาทีได้ไหม?” พูดพลางยกมือโชว์ทั้งห้านิ้ว

พันลี้หัวเราะร่า ก่อนเอ่ย “ไม่พร้อมไม่ใช่ปฏิเสธนะ...แค่ขอพักอีกห้านาที”

“...”

“ตัวแสบเอ๊ย...” พันลี้พูดปนหัวเราะ

“ลูกหมา!”

“โอเคค่ะๆ...ลูกหมาไม่แซวแล้ว”

“...”

“ห้านาทีนี่พักหายใจหรือพักเขินคะ?”

“พันลี้!”

คนที่คร่อมทับอยู่บนร่างเขาหัวเราะชอบใจ พันลี้พยายามกลั้นหัวเราะ ก่อนเอ่ย “พันลี้นี่นะ...รู้ทั้งรู้ว่าคุณใกล้ก็อยากจูบต่อ แค่ขอพักเขินเท่านั้นเอง แซวอยู่ได้...”

ใกล้รู้สึกใบหน้าเห่อร้อนไปหมด เขายกนิ้วชี้หน้าคนบนร่าง ก่อนเอ่ยด้วยเสียงดุๆ “พอเลย...อด...ห้าม...ไปนอนที่โซฟาเลยลูกหมา!”

พันลี้หุบยิ้มฉับพลัน เจ้าตัวเม้มริมฝีปากแล้วโน้มหน้าลงมากดจมูกหอมแก้มเขาหลายครั้ง ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่แก้มอย่างออดอ้อน “ไม่เอานะคะ...ไม่ไล่ลูกหมาไปนอนโซฟาสิ”

“ก็ลูกหมาขี้แกล้งนี่...”

คนที่เลื่อนจมูกลงไปคลอเคลียที่ซอกคอหัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงอู้อี้ “ไม่แกล้งแล้ว...”

ใกล้ลอบถอนหายใจขณะหลับตาลง เขากำลังต่อว่าตัวเองที่มักจะใจอ่อนให้กับลูกหมาตัวโตเสมอ มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นมาตีที่ท่อนแขนหนา

“พอเลย ไม่ต้องมาอ้อนเลยลูกหมา”

“คุณใกล้หายโกรธหรือยังครับ?”

ใกล้ถอนหายใจอีกครั้งเมื่อลูกหมาตัวโตเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาแล้วส่งสายตาละห้อยมาให้ “…หายโกรธแล้วก็ได้”

ลูกหมาเผยรอยยิ้มสดใส แววตาเศร้าสร้อยเปลี่ยนเป็นแพรวพราวทันที “ตอนนี้ก็ครบห้านาทีแล้ว...”

“ลูกหมา...เวลาของเราเดินไม่เท่ากันเหรอ?”

พันลี้หลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะทำหน้าตาออดอ้อน “คุณใกล้~…อย่าดุ”

ใกล้อมยิ้มพลางจ้องมองคนบนร่าง เขาไม่คิดเลยว่าพันลี้จะเป็นคนน่ารักขนาดนี้ และไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะได้เห็นเจ้าตัวในมุมน่ารักๆ

ถ้าต้องอิจฉาใครสักคนบนโลก...

ตอนนี้ใกล้คงต้องอิจฉาตัวเอง

เพราะใกล้มี ‘พันลี้’ เป็นของตัวเอง

: )

เป็นในตอนที่เราสองคนสบตากันอยู่เนิ่นนานท่ามกลางความเงียบที่เริ่มคืบคลานเข้ามาภายในห้องกว้าง พันลี้โน้มหน้าลงมาประทับจูบแผ่วเบา เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆ ปิดลงตอนที่คนบนร่างเริ่มกดจูบหนักขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากของเราสองคนบดเบียดกันไปมา

มือหนาลูบไล้ที่ต้นขาแล้วเคลื่อนผ่านเนื้อผ้าเข้ามาสัมผัสที่ผิวกาย สัมผัสนี้ส่งผลให้รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง พันลี้ยกมืออีกข้างขึ้นมาจับประคองที่ข้างแก้ม ก่อนจะผละจูบออกเล็กน้อยเพื่อให้เขาได้พักหายใจ ใกล้รีบโกยอากาศเข้าปอดพลางสบตากับคนบนร่าง และเพียงไม่นานพันลี้ก็ประกบจูบอีกครั้ง

หากต้องเปรียบว่าจูบของพันลี้มีรสชาติอย่างไร ใกล้คงบอกได้แค่ว่า...รสจูบของพันลี้ไม่ใกล้เคียงกับขนมหวานเลย เพราะรสจูบที่เขาได้รับนั้นเผ็ดร้อนจนทำให้อุณหภูมิในร่างกายพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว จูบที่อีกฝ่ายมอบให้เขานั้นเร่าร้อนจนทำให้รู้สึกร้อนรุ่มไปหมด

ทุกสัมผัสจากพันลี้เหมือนเชื้อเพลิงที่ทำให้บางความรู้สึกของเขาที่คุกรุ่นอยู่ในเบื้องลึกลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง และใกล้คิดว่าถ้าเราสองคนยังคงสานต่อความรู้สึกลึกซึ้งกันอยู่อย่างนี้ อารมณ์ความใคร่ที่ไม่ค่อยปล่อยให้เกิดขึ้นคงแผดเผาเขาทีละน้อย

เพราะใกล้รู้ว่าไม่อาจต้านทานความเร่าร้อนของอีกฝ่ายได้ เขาจึงยกมือขึ้นทาบที่บริเวณหน้าอกแกร่งเพื่อส่งสัญญาณบอกอีกฝ่าย ทว่าต่อให้เขายกธงขาวขอยอมแพ้สงครามบนเตียงครั้งนี้ แต่พันลี้ก็ยังไม่ยอมร่นถอย

ริมฝีปากได้รูปผละจูบออกช้าๆ ก่อนจะเคลื่อนลงไปกดจูบที่ลำคอ ใกล้กัดริมฝีปากเมื่อเริ่มรู้สึกปวดหนึบที่กลางลำตัว เขาเผลอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยตอนที่อีกฝ่ายเลื่อนริมฝีปากลงไปถึงลาดไหล่ มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นมาจับท้ายทอยคนบนร่างอย่างลืมตัว

“อะ อื้ออ...”

ใกล้ส่งเสียงร้องในลำคอเพราะรู้สึกปวดตึงกึ่งกลางกายมากกว่าเดิม แน่นอนว่าเขาเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เป็นธรรมดาที่ภาพยนตร์บางเรื่องจะมีฉากร่วมรักร้อนแรงจนทำให้วัยรุ่นอย่างเขาเกิดอารมณ์ แต่ใกล้มักจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้เสมอ เขาจึงไม่เคยช่วยตัวเองเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกเหล่านั้น

และดูเหมือนว่าเสียงร้องประท้วงของเขาจะได้ผล เพราะคนบนร่างหยุดซุกไซ้ที่ซอกคอแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากัน พันลี้หายใจแรงจนได้ยินเสียงของลมหายใจชัดเจน ก่อนเจ้าตัวจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา...

“พอจูบกันบนเตียงแล้วมันก็ไปได้เรื่อยๆ เลย...”

“...”

“ลี้ว่าลี้พอก่อนดีกว่า...ก่อนที่จะเลยเถิดไปไกล”

“...”

“มันยังไม่ได้ใช่ไหม?...ยังไม่ได้แหละเนอะ คุณใกล้ยังไม่พร้อม”

ประโยคคำพูดของลูกหมาตัวโตทำให้อารมณ์ความใคร่ของใกล้ดับลง และกลายเป็นรู้สึกเอ็นดูคนที่พยายามหักห้ามใจอย่างหนักแทน เขาเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายกัดริมฝีปากพลางถอนหายใจออกมา

พันลี้โน้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากเขาหนึ่งที ก่อนจะลุกออกจากการคร่อมทับร่าง ใกล้หยัดกายลุกขึ้นนั่งทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เขามองพันลี้ที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียง เจ้าตัวใช้มือลูบหน้าคล้ายพยายามลบลืมความคิดฟุ้งซ่านที่อยู่ในหัว

ใกล้อดเห็นใจลูกหมาตัวโตที่พยายามห้ามใจตัวเองไม่ได้ เขาจึงเขยิบไปนั่งข้างๆ เจ้าตัว พันลี้หันมามองเขาแล้วยื่นมือทั้งสองข้างมาติดกระดุมเสื้อที่หลุดลุ่ยให้ ใกล้คิดว่าพันลี้มือเบามากๆ เพราะเขาไม่รู้ตัวเลยตอนที่ถูกปลดกระดุมเสื้อ

“ขอโทษนะคะ...”

“ไม่เป็นไรลูกหมา”

ตอนนี้ลูกหมาตัวโตดูรู้สึกผิดปนสับสน เจ้าตัวเอาแต่ตั้งใจติดกระดุมเสื้อให้เขา ใกล้จึงใช้มือทั้งสองข้างจับประคองใบหน้าอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน เขาตัดสินใจพูดบางอย่างกับพันลี้ แม้สิ่งนั้นจะทำให้รู้สึกอายจนใบหน้าเห่อร้อน แต่ใกล้คิดว่าควรพูดเพื่อให้เราสองคนเข้าใจความรู้สึกของกันและกันมากขึ้น

กับเรื่องแบบนี้...

มันก็ยังอายอยู่แหละ

แต่ใกล้ว่าเดี๋ยวก็ชิน...

“พันลี้...ใกล้เพิ่งเคยจูบจริงจังครั้งแรกเลยนะ”

“...”

“ใกล้คิดว่าเป็นเพราะพันลี้ที่ทำให้รู้สึกว่าจูบของตัวเองก็ไม่ได้แย่...ถึงจะเป็นครั้งแรกก็เถอะ แต่ก็พอใช้ได้ใช่ไหม?”

พันลี้หัวเราะในลำคอ ก่อนพยักหน้าเบาๆ “ไม่แย่เลยค่ะ...ถือว่าเรียนรู้ได้เร็วมาก”

ใกล้เม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนเอ่ย “เพราะฉะนั้นใกล้เลยคิดว่า...ใกล้จะพร้อมหรือไม่พร้อม มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับใกล้หรอก แต่มันขึ้นอยู่กับพันลี้มากกว่า”

“...”

“เพราะพันลี้ทำให้ใกล้รู้สึก...”

“...”

“ใกล้ไม่ได้ติดอะไรนะ ถ้าเราจะ...จะทำอย่างนั้นกัน” ใกล้ส่งยิ้มให้พันลี้ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ ก่อนเอ่ยต่อ “แต่ก็ขอให้ใกล้ได้เตรียมตัวอีกสักหน่อยเนอะ...”

เมื่อสิ้นสุดคำพูด ใกล้ก็เคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อร้าย ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากหยักอย่างนุ่มนวล ริมฝีปากของเราสองคนเริ่มบดเบียดกันอย่างเชื่องช้าราวกับอยากยื้อเวลาไว้ให้นานที่สุด ใกล้ถอนจูบออกแผ่วเบาแล้วส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

“จูบปลอบใจครับ”

ทว่าพันลี้ที่แสดงความรู้สึกโหยหาผ่านทางแววตาทำให้ใกล้เม้มริมฝีปากแน่น เหมือนว่าจูบของเขาจะไม่ได้ช่วยปลอบใจอีกฝ่าย แต่มันกลับทำให้เจ้าตัวทรมานมากกว่าเดิม

“…ไปไกลกว่าจูบอีกหน่อยได้ไหม?”

“...”

“ตอนที่ลี้เป็นคนเริ่ม มันก็ยังไม่ค่อยเท่าไร แต่พอคุณใกล้เป็นคนเริ่ม แล้วถ้าหยุดไปแบบนี้...”

“...”

“ลี้ทรมานใจจะขาดเลยนะคะ”

ความจริงแล้ว...ใกล้ก็รู้สึกไม่ต่างจากพันลี้ เพียงแต่เขาไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องบนเตียงมาก่อน การหักห้ามใจคงทำได้ง่ายกว่า แต่สำหรับอีกฝ่ายที่ดูมีประสบการณ์มาบ้างแล้ว

ก็คงจะเป็นอีกเรื่อง...

ใกล้เม้มริมฝีปากขณะครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนตัดสินใจเอ่ยออกไป “ใกล้คงต้องรับผิดชอบใช่ไหม?...ที่ทำให้พันลี้ทรมานมากกว่าเดิม”

“จริงๆ ก็...ใช่ค่ะ”

“งั้นพันลี้บอกได้ไหมว่าจะไปไกลแค่ไหน ใกล้จะได้มั่นใจแน่ๆ ว่าตัวเองจะรับไหว ไม่ต้องหยุดกลางคันแบบนี้อีก เดี๋ยวพันลี้จะแย่เอา”

พันลี้ยกยิ้มมุมปากพลางเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ใบหูของเขา เจ้าตัวเอาริมฝีปากคลอเคลียอยู่ที่บริเวณนั้นอย่างออดอ้อน ก่อนเอ่ยด้วยเสียงผะแผ่ว...

“ลี้ยังไม่พาไปไกลถึงดวงจันทร์หรอกค่ะ”

“...”

“คุณใกล้จะรับไหวแน่ๆ”

ประโยคคำพูดของพันลี้ไม่ต่างจากกองเพลิงที่แผดเผาพวงแก้มทั้งสองข้างของเขา ใกล้เม้มริมฝีปากพลางสบตากับพันลี้ ก่อนพยักหน้าตอบรับ “อะ อื้อ...งั้นใกล้ก็โอเค”

ลูกหมาตัวโตที่ตอนนี้กลายร่างเป็นหมาป่าเต็มตัวเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ใกล้เม้มริมฝีปากแน่นเมื่อพันลี้จ้องมองเขาด้วยสายตาเจ้าชู้ คงเป็นเพราะเขาไม่ค่อยได้เห็นแววตาแบบนี้นานแล้ว ใกล้จึงต้องหลบสายตาอีกฝ่ายเพราะต้านทานไม่ไหว

เป็นในวินาทีถัดมาที่พันลี้หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใกล้เงยหน้ามองคนตัวสูงที่กำลังถอดเสื้อยืดสีขาวออก เขากลืนน้ำลายลงคอตอนเห็นกล้ามเนื้อช่วงหน้าท้องที่แข็งแกร่ง ทว่าพันลี้ไม่ได้ถอดกางเกงนอนขายาวออก เขาหลุบตาลงต่ำเมื่อเห็นบางอย่างที่ดุนดันอยู่ใต้กางเกงจนเกิดเป็นเนินนูน

คนตัวสูงโน้มตัวลงมาแล้วใช้แขนทั้งสองข้างช้อนร่างเขาขึ้น เจ้าตัวอุ้มเขาไปนั่งตรงหัวเตียง ใกล้เอนกายพิงบริเวณนั้นพลางมองพันลี้ที่กำลังปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด

“พันลี้...”

“กลัวเหรอคะ?”

ใกล้ส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนเอ่ยตามความรู้สึกที่แท้จริง “ไม่ได้กลัว...”

“ตื่นเต้นใช่ไหม?”

“อะ อื้อ...ใจเต้นเร็วมากเลย”

พันลี้หัวเราะเบาๆ ก่อนเอ่ย “ครั้งแรกก็แบบนี้แหละค่ะ เดี๋ยวก็ชิน”

“...”

“คนดียกก้นขึ้นหน่อยค่ะ เดี๋ยวลี้ถอดกางเกงให้...”

ใกล้ยังไม่ยอมยกสะโพกขึ้น เพราะเขาอยากทำใจก่อน ปกติใกล้เป็นคนขี้อายมาก และหวงตัวพอสมควร เขาไม่เคยให้ใครเห็นร่างเปลือยเปล่าเลย คงเพราะใกล้ทำใจนานจนเกินไป พันลี้จึงละสายตาจากกางเกงขาสั้นแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาแทน

“อายด้วยใช่ไหม?”

“อื้อ...ใกล้ไม่เคยโป๊ต่อหน้าใครเลย”

พันลี้หัวเราะในลำคอ ก่อนเอ่ย “อยู่กับลี้ไม่ต้องอายนะ”

ใกล้ไม่ได้ตอบอะไร เขาสบตากับพันลี้เพียงชั่วครู่ ก่อนที่เจ้าตัวจะละสายตาออกจากกันแล้วโน้มหน้าลงไปกดจูบที่กลางลำตัวของเขา ลมหายใจอุ่นร้อนซึมผ่านเนื้อผ้าสัมผัสที่กึ่งกลางกายแผ่วเบา เป็นในตอนนี้ที่พันลี้สามารถปลุกบางอย่างที่สงบนิ่งให้ตื่นขึ้นมาได้ ใกล้เม้มริมฝีปากขณะมองกลางลำตัวของตัวเองที่เริ่มดุนดันอยู่ใต้เนื้อผ้า

“…”

“ทำไมตัวแสบตรงนี้ไม่เห็นขี้อายเลย?”

“...”

“แค่ลี้จุ๊บเบาๆ ก็อยากออกมาเจอกันแล้วเนี่ย...”

“ละ ลูกหมา!”

การปล่อยให้ร่างกายเปลือยเปล่าต่อหน้าพันลี้คงไม่ใช่เรื่องน่าอายอีกต่อไป เพราะประโยคคำพูดที่ติดทะลึ่งของเจ้าตัวทำให้เขาเขินอายได้มากกว่านั้น

โอเค...ใกล้รู้ว่าพันลี้เป็นคนขี้เล่น

แต่ไม่คิดว่าจะขี้เล่นยันเรื่องบนเตียง

“ยกก้นขึ้นหน่อยครับ...”

คราวนี้ใกล้ยอมยกสะโพกขึ้นอย่างว่าง่าย เขาหลับตาลงเพื่อทำใจอีกหน่อย เมื่อรู้สึกว่ากางเกงหลุดพ้นช่วงข้อเท้าไปแล้ว ใกล้จึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง และภาพตรงหน้าก็ทำให้ใกล้อยากหลบหนีความจริง

เขากัดริมฝีปากขณะมองกลางลำตัวของตัวเองที่ตั้งชูชันอยู่ พันลี้หัวเราะเบาๆ พลางเคลื่อนมือทั้งสองข้างมาปลดเปลื้องเสื้อเพียงตัวเดียวที่เหลืออยู่บนร่างเขา ใกล้กำลังจะหุบขาทั้งสองข้าง ทว่าพันลี้ก็ยื่นมือมาจับขาทั้งสองข้างให้อ้ากว้างมากกว่าเดิม

“ละ ลูกหมา...” เอ่ยเรียกพลางกลืนน้ำลายลงคอ ใกล้นั่งมองคนตัวสูงที่ขยับกายเข้ามาใกล้กันมากขึ้น

“ถ้านั่ง...ก็ต้องอ้าขากว้างๆ แบบนี้”

“งั้นใกล้นอนดีไหม?”

“ลี้จะใช้ปากทำให้...นั่งแบบนี้ดีแล้วครับ”

พันลี้คว้ามือของเขาไปกุมไว้ ก่อนจรดริมฝีปากประทับจูบแผ่วเบาบนหลังมือ เจ้าตัวเคลื่อนกายแทรกเข้ามาตรงหว่างขาของเขา ใกล้เงยหน้ามองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า พันลี้โน้มหน้าลงมาประทับจูบลงบนริมฝีปากเขา เราสองคนเริ่มจูบกันอย่างดูดดื่มและลึกซึ้งอีกครั้ง

ทว่าจูบครั้งนี้แตกต่างจากทุกครั้ง เพราะลิ้นชื้นของอีกฝ่ายเริ่มรุกรานเข้ามาในโพรงปาก ริมฝีปากบางเผยอรับลิ้นร้อนที่กวาดตวัดไปทั่วโพรงปาก สัมผัสแปลกใหม่ทำให้หัวใจของใกล้เต้นเร็วแรงมากกว่าเดิม

ในตอนที่ทุกอย่างยังไม่เริ่มขึ้น ใกล้ยอมรับว่าเป็นกังวลไปหมด แต่เมื่อไฟจุดติดขึ้นอีกครั้ง เขาก็รู้ในทันทีว่ากองไฟจะลุกโชนและโหมกระหน่ำจนยากที่จะมอดดับ

พันลี้ผละจูบออกช้าๆ และเป็นในตอนนี้ที่ใกล้ได้สบกับแววตาของหมาป่าที่เป็นนักล่า ไม่ใช่แววตาแสนเชื่องของลูกหมาตัวโต เจ้าของใบหน้าหล่อร้ายยกยิ้มมุมปาก นั่นทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบ

“ลี้รักคุณใกล้...” พูดพลางประทับจูบลงบนคอของเขา ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงต่ำกว่านั้น

ใกล้เผลอกัดริมฝีปากขณะมองพันลี้พรมจูบไปทั่วร่าง เจ้าตัวลากไล้กลีบปากร้อนไปจนถึงจุดอ่อนไหว ลิ้นหนาโลมเลียบนยอดอกที่ตั้งแข็ง ใกล้หลุดร้องเสียงหลงตอนที่โดนฟันคมขบเม้มบริเวณนั้นอย่างแรง

“อ๊ะ! พันลี้...”

“…”

“เบาๆ หน่อย”

คนโดนตำหนิช้อนสายตาขึ้นมองพลางหัวเราะเบาๆ “นี่ก็เบาสุดๆ แล้ว...”

ตายแน่ๆ

ใกล้ใจต้องตายแน่ๆ เลย

;_________;

พันลี้เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะขยับถอยห่างจากหว่างขาของเขา เจ้าตัวนั่งคุกเข่าแล้วโน้มหน้าลงมาจรดริมฝีปากลงบนผิวกายของเขาอีกครั้ง ริมฝีปากอุ่นร้อนลากไล้ไปทั่วร่าง ใกล้เคลื่อนมือไปสัมผัสที่เรือนผมสีบลอนด์ทองแผ่วเบา ก่อนที่เจ้าของเรือนผมนั้นจะดูดดึงเนื้อบริเวณหน้าท้องเพื่อฝากรอย

“ของลูกหมาคนเดียว...” พูดพลางกดจูบย้ำที่รอยช้ำ

ใกล้หดเกร็งหน้าท้องเมื่อถูกลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายโลมเลีย ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ขี้หวง”

พันลี้ช้อนสายตาขึ้นมองเขาแล้วอมยิ้ม ก่อนจะกดจูบลงบนกลางลำตัวของเขา เจ้าตัวหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นเขากัดริมฝีปากเพื่อเก็บกลั้นอารมณ์

เป็นในวินาทีถัดมาที่มือหนาทั้งสองข้างเคลื่อนมาจับขาของเขาให้อ้ากว้างมากกว่าเดิม เจ้าตัวใช้มือทั้งสองข้างจับยึดต้นขาเขาให้อยู่กับที่ ใกล้จึงเลื่อนมือไปลูบที่หลังมือหนาเบาๆ

“ใกล้ยอมเป็นของลูกหมาคนเดียวแล้ว”

“...”

“แต่ลูกหมาช่วยปรานีใกล้หน่อยเถอะ”

“…”

“อย่าทำให้ใจเต้นแรงไปกว่านี้เลย...”

ใกล้ไม่อาจคาดเดาคำตอบจากรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าหล่อร้ายได้ พันลี้ไม่ได้ตอบอะไร เจ้าตัวทำเพียงแค่กัดริมฝีปากแล้วโน้มหน้าลงไปกดจูบที่กึ่งกลางกายของเขา เสียง ‘จุ๊บ’ ที่ดังขึ้นทำให้ใกล้เขินอายจนหน้าแดง

“ลูกหมา...ไม่ได้ฟังที่ใกล้ขอเลยใช่ไหม?”

“ฟังค่ะ...ฟังอยู่”

“…”

“แต่ไม่ทำตามคำขอได้ไหม?”

“...”

“ลี้อดใจไม่ให้แกล้งคุณใกล้ไม่ได้หรอก...”

“ลูกหมานี่นะ!”

คนโดนดุหัวเราะร่า ก่อนจะละสายตาออกจากเขาแล้วจรดริมฝีปากที่เนื้อขาด้านใน ใกล้กัดริมฝีปากของตัวเองจนรู้สึกเจ็บ ก่อนจะรู้สึกปวดหนึบที่กึ่งกลางกายมากขึ้น

“พะ พันลี้ อ๊ะ ! อื้ออออ...”

ใกล้หลุดครางเสียงกระเส่าตอนที่กลางลำตัวของเขาถูกกลืนกินโดยไม่ทันตั้งตัว มือเรียวทั้งสองข้างเผลอจับจิกมือหนาที่จับล็อกขาทั้งสองข้างของเขาไว้ ใกล้รู้สึกเสียววาบไปทั้งตัวเมื่ออีกฝ่ายเริ่มรูดรั้งช้าๆ

“อื้มมมม...”

“อ๊ะ! ยะ อย่า...อื้ออ...”

เขาแทบขาดอากาศหายใจตอนที่พันลี้ครอบครองความร้อนรุ่มนั้นได้หมดแล้วรวบดูดตั้งแต่ส่วนโคนจรดปลาย เจ้าตัวทำแบบนั้นอยู่หลายครั้ง ใกล้กัดริมฝีปากเพื่อเก็บกลั้นเสียงร้องของตัวเอง ทว่าอีกฝ่ายที่ช้อนสายตาขึ้นมองขณะผงกศีรษะขึ้นลงก็เริ่มเปลี่ยนจังหวะรูดรั้งให้เร็วขึ้น

“อะ อื้อออ...”

เป็นในตอนนี้ที่ใกล้หลุดครางเสียงดังออกมา เมื่อพันลี้แกล้งเขาได้สำเร็จก็เปลี่ยนกลับไปรูดรั้งในจังหวะเนิบนาบเช่นเดิม ใกล้หลุบตามองหน้าอกของตัวเองที่สะท้อนขึ้นลงอย่างแรง เขาเคลื่อนมือข้างหนึ่งไปจับที่ศีรษะอีกฝ่าย นิ้วเรียวทั้งห้าสอดเข้าไปในกลุ่มผมนุ่ม

ก่อนที่ใบหน้าอ่อนหวานจะเชิดขึ้นเพื่อโกยอากาศเข้าปอด แต่ไม่ว่าจะสูดลมหายใจเข้ามามากแค่ไหน ใกล้ก็ยังรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ เพราะเขารู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจในไม่ช้า

ความร้อนที่ไม่รู้มาจากไหนวิ่งจากปลายเท้าขึ้นมาถึงบริเวณหน้าท้อง ก่อนจะแผ่ซ่านไปทั่วทั้งตัว นิ้วเรียวสวยเพิ่มน้ำหนักจับจิกที่หลังมือหนาตอนที่รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังคั่งค้างอยู่ตรงส่วนปลาย

หัวสมองของใกล้ว้าวุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกว่าทุกอย่างในร่างกายกำลังโดนแผดเผา และบางความรู้สึกที่ปริ่มล้นก็ทำให้ใกล้เผลอแอ่นกายส่งความร้อนรุ่มเข้าไปในโพรงปากลึกกว่าเดิม

เจ้าของมือเรียวที่ขยุ้มเรือนผมสีบลอนด์ทองหายใจหอบถี่ ใกล้รู้สึกคอแห้งผากขณะมองศีรษะที่ผงกขึ้นลงรัวเร็ว และเพียงไม่นานใกล้ก็รู้สึกเหมือนว่าบางอย่างกำลังจะถูกปลดปล่อย

“ละ ลูกหมา! กะ ใกล้แล้ว อะ อื้ออออ...”

เขาส่งสัญญาณบอกพันลี้เพื่อให้ถอนริมฝีปากออก ทว่าเจ้าตัวไม่ยอมฟังเขาเลยสักนิด พันลี้ยังใช้ริมฝีปากรูดรั้งด้วยจังหวะเนิบนาบจนกระทั่งเขาเกร็งกระตุกร่างแล้วปลดปล่อยของเหลวออกมา

“พะ พันลี้ ! อ๊ะ !...อ๊าาาาา...”

ทันใดนั้นหัวสมองที่ว้าวุ่นก็กลายเป็นสีขาวโพลน ใกล้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในโลกที่ว่างเปล่า มือเรียวที่เผลอขยุ้มเรือนผมสีบลอนด์ทองค่อยๆ คลายออก และเมื่อละมืออีกข้างออกจากมือหนา ใกล้ถึงได้รู้ว่าเผลอฝากรอยเล็บไว้บนหลังมืออีกฝ่าย

พันลี้ผละริมฝีปากออกจากกลางลำตัวของเขาแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือปาดคราบของเหลวที่มุมปาก นั่นทำให้ใกล้รู้ว่าเจ้าตัวกลืนกินน้ำรักของเขาไปจนหมดสิ้น พันลี้หยัดกายลุกขึ้นคุกเข่า ก่อนจะขยับกายแทรกเข้ามาตรงหว่างขาของเขาเหมือนเดิม ใกล้ที่ยังหอบหายใจเงยหน้ามองอีกฝ่าย

พันลี้กระตุกยิ้มมุมปากแล้วโน้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากเขา ก่อนเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “ตัวเบาเลยสิตัวแสบ”

ประโยคคำพูดของพันลี้ทำให้ใบหน้าเห่อร้อนมากกว่าเดิม ใกล้เม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นยิ้ม ก่อนเอ่ย “อะ อื้อ...”

“...”

“ใกล้ไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนเลย”

“เหมือนกัน...ไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน” มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาจับประคองที่ข้างแก้มเนียน “ทั้งที่เป็นฝ่ายทำให้...”

“พันลี้...เคยทำให้...”

“ไม่เคยค่ะ ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลย...มีแต่คนอื่นทำให้”

ใกล้ยิ้มบางเบา ก่อนเอ่ย “ขอหึงย้อนหลังได้ไหมเนี่ย?”

พันลี้หัวเราะร่า “ได้ค่ะ...หึงล่วงหน้าก็ได้ ลี้อยากให้คุณใกล้หึงลี้เยอะๆ เลย”

“ใกล้ไม่กล้าหึงเยอะหรอก กลัวพันลี้เบื่อ”

คนตัวสูงหัวเราะแล้วทิ้งตัวนั่งลงตรงขอบเตียง ก่อนจะหันมาจับให้เขาขึ้นไปนั่งคร่อมทับบนตักแกร่ง ใกล้กลืนน้ำลายลงคอแล้วหลุบตามองร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง เขาลอบถอนหายใจเบาๆ พลางพูดปลอบใจตัวเองว่า...

ใกล้ใจ...

เดี๋ยวก็ชิน

ไม่ต้องอายหรอก...

“ยังอายอยู่เหรอคะ?”

“อะ อื้อ...ยังรู้สึกอยู่นิดหน่อย”

พันลี้หัวเราะ ก่อนเอ่ย “โคตรน่ารักเลย...”

“ลูกหมาจะไปอายอะไร...ก็ลูกหมาไม่ได้โป๊หมดเหมือนใกล้นี่”

“จริงๆ โป๊หมดก็ได้นะ ลี้ไม่อายหรอก”

“...”

“แต่ที่ไม่ถอดกางเกงเพราะมันพร้อมจะทำอย่างอื่นไง ไม่ได้อยากทำแค่นี้...ลี้ก็เลยต้องเก็บมันไว้ในกางเกงก่อน”

ใกล้นิ่งเงียบพลางสบตากับพันลี้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยตอนที่มีของแข็งบางอย่างดุนดันอยู่ตรงก้นตัวเอง ใกล้กัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วยกนิ้วชี้อีกฝ่าย

“ของลูกหมาใช่ไหม?”

“เนี่ย...ก็บอกแล้วว่ามันพร้อมทำอย่างอื่น”

ใกล้ส่ายหน้าเบาๆ พลางอมยิ้ม เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตัวเองจะทั้งเขินทั้งขำได้ในสถานการณ์นี้ พันลี้ทำให้ใกล้ก้าวข้ามขีดจำกัดหลายอย่าง เขายังจำประโยคคำพูดของพันลี้ได้ขึ้นใจ ‘อยู่กับลี้ต้องแหกทุกกฎค่ะ’ และเจ้าตัวก็ทำให้เขาแหกทุกกฎที่เคยตั้งไว้ได้จริงๆ

จนกระทั่งเรื่องนี้...

“แล้ว...ใกล้ต้องช่วยพันลี้ยังไง?”

“...”

ที่ใกล้ไม่คิดว่าตัวเองจะไปสุดได้ถึงขนาดนี้

ไหนๆ ก็แหกทุกกฎแล้ว

“ต้องช่วยพันลี้ด้วยปากเหมือนกันไหม?”

งั้นก็ไปให้สุดเลย

ไปให้ไกลถึงดวงจันทร์นั่นแหละ...

“ใกล้ใจ...อย่าทำให้ลี้เป็นบ้า”

ใกล้หลุดหัวเราะออกมา แม้เจ้าตัวจะบอกว่าบางสิ่งที่แข็งขืนพร้อมรบมากแค่ไหน แต่ใกล้รู้ดีว่าอีกฝ่ายแค่พูดหยอกล้อเท่านั้น เพราะถ้าพันลี้อยากทำมากกว่านั้น...เจ้าตัวคงทำไปแล้ว

และใกล้ก็รู้อีกว่าพันลี้ไม่คิดให้เขาใช้ปากหรือมือช่วย แต่อีกฝ่ายจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง เพราะพันลี้คงคิดว่าเขาอายจนไม่กล้า และหากเจ้าตัวร้องขอให้เขาช่วย มันจะเป็นการฝืนใจเขาเกินไป

“ใกล้ยอมรับตรงๆ ว่ายังอายอยู่บ้าง...”

“...”

“แต่ก็ไม่ใช่ว่าอายจนทำให้ไม่ได้”

“...”

“คนรักกันน่ะ นอกจากต้องแชร์ความรู้สึกให้กันแล้ว...เราก็ต้องแฟร์ต่อกันด้วย”

“...”

“พันลี้ทำให้ใกล้ได้...ใกล้ก็ต้องทำให้พันลี้ได้เหมือนกัน”

“ใกล้...” พันลี้เอ่ยพลางจ้องมองเขา “…ทำได้จริงๆ เหรอ?”

ใกล้เม้มริมฝีปากพลางพยักหน้าหงึกหงัก “ใกล้ทำได้...”

“...”

“แต่มันเป็นครั้งแรกของใกล้...พันลี้อย่าคาดหวังเยอะนะ”

พันลี้หลุดหัวเราะออกมา ก่อนเอ่ย “กับคนนี้...เกินคาดตลอดแหละ”

ใกล้เม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นยิ้ม ก่อนจะวาดแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอหนาไว้ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกจนสุดปอดก่อนเอ่ยถาม...

“แล้วใกล้ต้องเริ่มยังไงดี...”

“ลี้ว่าคุณใกล้ใช้แค่มือก็พอมั้ง”

“ทำไมล่ะ?”

“คุณใกล้ไม่เคยใช้ปากมาก่อน...มันอาจจะยากไป”

“แล้วแบบไหนที่ทำให้พันลี้รู้สึกดีกว่าครับ?”

“ดูคำถามของคุณเขาดิ...”

ใกล้หัวเราะ ก่อนเอ่ย “ใกล้ถามจริงๆ ไม่ได้แกล้ง”

พันลี้หลุบตาลงต่ำ มือหนาทั้งสองข้างเคลื่อนไปบีบเคล้นที่สะโพกของเขา “...ก็ต้องเป็นปากอยู่แล้ว”

“ถ้างั้น...ใกล้จะพยายามนะ”

“แค่มือก็ได้คุณใกล้ ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ”

ใกล้ย่นจมูกใส่อีกฝ่าย ก่อนเอ่ย “ใกล้จะไม่ฟังพันลี้ เหมือนที่พันลี้ไม่ยอมฟังใกล้นั่นแหละ”

“...”

“ใกล้จะเป็นตัวแสบเหมือนที่พันลี้เรียก”

“…”

“เตรียมใจไว้เลยนะลูกหมา…”

“โอ้โห...คำพูดคำจา แบบนี้ไม่ได้แล้วนะใกล้ใจ ลี้ไม่ไหวจริงๆ ไม่ได้พูดเล่นเลย”

ใกล้หัวเราะเบาๆ เขาใช้ริมฝีปากงับที่ปลายจมูกโด่งเพื่อหยอกล้ออีกฝ่าย พันลี้จึงใช้ปากงับที่ปลายคางของเขาบ้าง เราสองคนหัวเราะขณะหยอกล้อเล่นกันอยู่อย่างนั้น ก่อนจะสบตากันนานหลายนาที และประโยคคำพูดหนึ่งที่ดังก้องอยู่ในใจก็ถูกเอ่ยออกมา...

“ใกล้รักพันลี้มากเลยนะ”

“รักใกล้มากกว่าอีก...”

“มากกว่าแค่ไหน...”

“มากกว่าตัวคุณ มากกว่าตัวผม...มากกว่าเราทั้งสองคนรวมกัน”

ใกล้หลุดยิ้มออกมาแล้วส่ายหน้าเบาๆ “ยอมแพ้แล้ว...ใกล้สู้ไม่ไหวจริงๆ”

“ไม่ต้องยอมแพ้หรอก เพราะคุณใกล้ชนะลี้ไปตั้งแต่ที่งานวันเกิดแล้ว”

“...”

“ลี้แพ้ไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว...”

ใกล้อมยิ้มแล้วจุ๊บที่ริมฝีปากอีกฝ่าย

จุ๊บ…

“เอาเลยใกล้ใจ...อ้อนให้ลี้ตายคาอกไปเลย”

ใกล้หัวเราะร่า “…”

“ชอบใจ...ทำให้ลี้เสียอาการได้แล้วชอบใจ”

“…”

พันลี้จ้องมองเขาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ย “แต่ก็ไม่แน่นะ...ถ้าเราได้สู้กันอีกครั้ง คราวนี้ใกล้ใจอาจจะแพ้ก็ได้”

“ดูถูกใกล้ใจมากเกินไปแล้ว”

“งั้นเรามาดูกันค่ะว่าลี้ดูถูกหรือดูผิด”

ทันทีที่พูดจบ พันลี้ก็ใช้มือทั้งสองข้างจับประคองที่สะโพกเขาไว้แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใกล้จึงรีบเอาขาทั้งสองข้างเกี่ยวตวัดรัดรอบเอวสอบเอาไว้ เจ้าตัวกัดริมฝีปากคล้ายมันเขี้ยว ก่อนจะพาเขาเข้าไปในห้องน้ำ

“ครั้งนี้จะทำในห้องน้ำเหรอพันลี้?”

“ค่ะ ทำเสร็จแล้วจะได้อาบน้ำอีกรอบไปเลย”

“…”

“เดี๋ยวลี้ขอถอดกางเกงก่อนนะคะ...”

ใกล้พยักหน้าหงึกหงักพลางคลายวงแขนออกจากคอหนาตอนที่เท้าแตะพื้นแล้ว เขาเดินเข้าไปรอในห้องอาบน้ำที่เป็นกระจกใส ไม่นานนักคนตัวสูงก็ตามเข้ามาพร้อมร่างเปลือยเปล่า

ดวงตาเรียวรีกะพริบปริบๆ ขณะมองความใหญ่โตของอีกฝ่าย ใกล้กลืนน้ำลายลงคอจนดังอึกเมื่อเห็นกลางลำตัวของพันลี้ที่ใหญ่กว่าของเขาหลายเท่าตัว ใกล้คิดว่า...ของเขาเทียบไม่ติดเลยมากกว่า ใกล้ละสายตาจากความใหญ่โตที่ตั้งชูชันเพื่อตั้งสติ เพราะจากที่กะขนาดด้วยสายตาเพียงอย่าเดียว ใกล้คิดว่าไม่น่าจะใช้ปากครอบครองได้ทั้งหมด

กะ เกินไปนะ...

ไม่คิดว่าจะขนาดนี้เลย...

พันลี้หลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นคนตัวเล็กลอบมองตัวตนของเขาสลับกับของเจ้าตัว นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เขาไม่อยากถอดกางเกงให้ใกล้ใจเห็นแก่นกายของตัวเอง เพราะเขาเดาได้ว่าเจ้าตัวจะตกใจ และดูเหมือนสิ่งที่พันลี้คิดไว้จะเป็นจริง

เขาก้าวเท้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่พยายามส่งยิ้มหวานให้ พันลี้โน้มหน้าลงไปกดจูบที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ก่อนจะไล่สายตามองร่างบางที่มีผิวขาวเนียนละเอียด เขายอมรับว่าหลงใหลทุกส่วนในร่างกายของใกล้ใจ ไม่ว่าจะเป็นหน้าท้องแบนราบ เอวคอด จนกระทั่งสะโพกมนที่แน่นกระชับ

ทุกส่วนเลย

หลงรักทุกส่วนของใกล้ใจ...

“ตอนนี้ยังเปลี่ยนใจทันนะคะ”

“...”

“ถ้าคุณใกล้เปลี่ยนใจ...ลี้จะได้อาบน้ำให้อย่างเดียว”

“ไม่...ใกล้ไม่เปลี่ยนใจหรอก”

คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธ ใกล้ใจเม้มริมฝีปากก่อนจะวาดแขนทั้งสองข้างโอบรอบช่วงคอของเขาไว้ พันลี้จ้องลึกเข้าไปในแววตาของอีกฝ่าย ตอนแรกในแววตาของใกล้ใจฉายความเป็นกังวลเล็กน้อย แต่ทันทีที่เจ้าตัวตอบกลับ แววตาเป็นกังวลก็แปรเปลี่ยนเป็นแน่วแน่

พันลี้เลื่อนมือทั้งสองข้างไปจับสะโพกมนไว้ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปประกบจูบคนตัวเล็ก พันลี้ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเปรียบรสจูบของเขาเหมือนอะไร แต่เขาเปรียบรสจูบของใกล้ใจเหมือนมาชเมลโล่ เพราะสัมผัสที่ได้รับจากอีกฝ่ายนั้นนุ่มละมุนและหอมกรุ่น

ใกล้ใจคงไม่รู้ว่ารสจูบของเจ้าตัวชวนให้เพลิดเพลินมากแค่ไหน ถ้าได้ลิ้มลองรสจูบของอีกฝ่ายแล้วก็ไม่อาจหยุดได้ พันลี้แทบเป็นบ้าตายตอนที่ต้องหักห้ามใจทั้งที่อยากกลืนกินใกล้ใจเข้าไปทั้งตัว

คนตัวเล็กผละจูบออกอย่างเชื่องช้า ใกล้ใจเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนหน้าอกของเขา ลากเลื่อนลงไปถึงกล้ามหน้าท้อง พันลี้เลื่อนสายตาลงมองคนตัวเล็กที่พรมจูบไปทั่วร่าง

เขาหายใจแรงมากขึ้นตอนที่เห็นใกล้ใจเริ่มลากไล้ริมฝีปากลงต่ำเรื่อยๆ พันลี้กัดริมฝีปากเมื่อคนตัวเล็กคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองกัน เขากลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก ก่อนจะเคลื่อนมือไปเชยคางเรียวเบาๆ

นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยแผ่วเบาที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ดวงตาฉ่ำน้ำจ้องมองเขาไม่วางตา พันลี้คิดว่าต่อให้เตรียมใจมาดีแค่ไหน...แต่เขาก็ต้องตายเพราะใกล้ใจอยู่ดี

“ใกล้...” เอ่ยเรียกคนที่ใช้ฟันขบเม้มที่ปลายนิ้วของเขาเบาๆ

“ครับ...คนดี”

พันลี้เพิ่มน้ำหนักฝังฟันคมลงบนริมฝีปาก ก่อนจะขบกรามแน่นเมื่อมือเรียวข้างหนึ่งกอบกุมที่ท่อนเนื้อร้อน คนตัวเล็กจ้องมองตัวตนของเขาอยู่เพียงชั่วครู่แล้วจรดริมฝีปากลงบนส่วนปลาย

เป็นในตอนนี้ที่พันลี้รู้สึกว่ามีของเหลวไหลเยิ้มออกมาจากบริเวณนั้น ใกล้ใจจับเอาส่วนยอดไปเกลี่ยเล่นที่ริมฝีปากของตัวเอง พันลี้หลับตาลงช้าๆ แล้วครางต่ำในลำคอ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า...

“ใกล้...อย่าทำแบบนี้ครับ”

พันลี้ลืมตาตอนที่ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของคนตัวเล็กที่แกล้งเขาคืนได้สำเร็จ เขารู้แล้วว่าไม่ควร ‘ซ่า’ กับใกล้ใจ เพราะตอนที่เจ้าตัวเอาคืน...

ใกล้ใจจะไม่ปรานีใครทั้งนั้น

“ใกล้ไม่ทำตามคำขอ...”

และจะไม่มีใครรอดชีวิตกลับไป

“คนดี...อย่าแกล้งลี้เยอะ เดี๋ยวลี้ทนไม่ไหว”

ตัวแสบช้อนสายตาขึ้นมองเขาแล้วอมยิ้ม ริมฝีปากบางค่อยๆ อ้าออกก่อนจะกลืนกินตัวตนของเขาเข้าไปทีละน้อย ภาพตรงหน้าทำให้พันลี้สติหลุด เขาขบกรามแน่นกว่าเดิมเพื่อข่มอารมณ์ความใคร่ที่พลุ่งพล่าน

“อะ อื้มมมม...”

เพราะใกล้ใจไม่สามารถใช้ปากครอบคลุมได้จนสุดความยาว เจ้าตัวจึงใช้มือช่วยจับส่วนที่เหลือไว้ ตอนนี้พันลี้อยากเอ่ยชมนักเรียนคนเก่งเหลือเกิน เพราะเจ้าตัวทั้งฉลาดและเรียนรู้ได้เร็ว

ทว่าคนตัวเล็กก็ยังใช้ปากได้ไม่คล่อง พันลี้เข้าใจดีเพราะเป็นครั้งแรกของเจ้าตัว หากใกล้ใจทำได้อย่างช่ำชองคงเป็นเรื่องแปลก ริมฝีปากบางรูดรั้งขึ้นลงอย่างตั้งใจ เขาอมยิ้มให้กับความพยายามของอีกฝ่าย

มือหนาข้างหนึ่งเคลื่อนไปลูบที่หัวทุยเบาๆ คนตัวเล็กผละริมฝีปากออกจากกึ่งกลางกายของเขาแล้วช้อนสายตาขึ้นมอง ก่อนเอ่ยถาม...

“พะ พอใช้ได้ไหมพันลี้?”

“เก่งมากเลยค่ะ”

คนโดนชมเผยรอยยิ้มหวานออกมา ก่อนจะใช้ริมฝีปากครอบครองตัวตนของเขาอีกครั้ง พันลี้หลับตาลงพลางเงยหน้าขึ้นเพื่อรับทุกสัมผัสที่ใกล้ใจตั้งใจมอบให้

ใกล้ใจพยายามจะรูดรั้งด้วยจังหวะที่เร็วขึ้น แต่เพราะเจ้าตัวมีประสบการณ์น้อยจนเกินไปจึงทำได้ไม่คล่องเหมือนอย่างเคย เมื่อพันลี้รู้สึกว่าอีกฝ่ายเริ่มเสียความมั่นใจ เขาจึงลูบที่หัวทุยเบาๆ แล้วเอ่ยปลอบโยน...

“เก่งมากแล้วนะ...”

เมื่อได้รับคำปลอบโยน คนเก่งก็เอาใจด้วยการรวบดูดที่ส่วนปลายอย่างแรง ส่งผลให้พันลี้รู้สึกเสียวซ่านจนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ใกล้ใจผละริมฝีปากออกพลางช้อนสายตาขึ้นมองเขา

เป็นในตอนนี้ที่พันลี้ทนแทบไม่ไหว เขาละมือออกจากหัวทุยแล้วเลื่อนลงมาลูบไล้ที่ริมฝีปากสีแดงสด ก่อนเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า...

“ทำต่ออีกหน่อยได้ไหมครับ?”

“ได้ครับ”

พันลี้รู้ว่าไม่ควรขอแบบนี้ เพราะเพิ่งเป็นครั้งแรกของเจ้าตัว แต่เขาอดกลั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว “ใกล้...ลี้ขอทำเองได้ไหม?”

“...”

“แต่ใช้ปากใกล้...”

“...”

“ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องฝืน”

“ไม่ฝืนหรอก”

ใกล้ใจตอบพลางอมยิ้ม เจ้าตัวใช้ปากครอบครองตัวตนของเขาอีกครั้ง คนตัวเล็กช้อนสายตาขึ้นมองเขา พันลี้ขบกรามแน่นแล้วเลื่อนมือข้างหนึ่งไปจับที่หัวทุยไว้ เขาดันแก่นกายเข้าไปในโพรงปากเล็กให้ลึกกว่าเดิม ก่อนจะเป็นฝ่ายขยับโยกสะโพกเอง พันลี้ถอนกลางลำตัวออกมาจนเกือบสุดความยาวแล้วดันกลับเข้าไปในโพรงปากร้อนชื้นอีกครั้ง

สัมผัสนุ่มและความร้อนชื้นจากโพรงปากทำให้รู้สึกเหมือนได้สอดใส่จริงๆ พันลี้หลุดคำรามในลำคอพร้อมสบถออกมาเมื่อรู้สึกเสียวซ่าน...

“Damn it!...”

“อื้ออออ....”

เขาหลุบตามองแผ่นอกของตัวเองที่สะท้อนขึ้นลงเร็วแรง พันลี้เริ่มขยับโยกสะโพกเร็วขึ้น มือเรียวทั้งสองข้างเคลื่อนขึ้นมาจับที่ต้นขาของเขาไว้ เป็นในตอนนี้ที่พันลี้รู้สึกว่าใกล้ปลดปล่อยแล้ว เขาจึงรีบถอนกลางลำตัวออกจากริมฝีปากบาง

เขาใช้มือสาวที่ท่อนเนื้อร้อนเพียงไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมา ร่างของเขาเกร็งกระตุกและปล่อยของเหลวออกมาเป็นครั้งที่สองตอนที่ใกล้ใจจรดริมฝีปากลงบนส่วนปลาย

“อะ อื้มมม...อ๊าาาาาา.....”

เขาโน้มตัวลงไปจับประคองให้คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนทั้งที่หอบหายใจ ใกล้ใจอมยิ้มพลางวาดแขนโอบรอบคอเขา พันลี้จึงอุ้มเจ้าตัวขึ้นแล้วประกบจูบอีกครั้ง ขาเรียวเกี่ยวกระหวัดรัดรอบเอวเขาเหมือนเคย ใกล้ใจร้องอื้อในลำคอตอนที่แผ่นหลังถูกดันไปแนบชิดกับผิวกระเบื้องที่เย็นเฉียบ

พันลี้บดจูบอย่างหนักหน่วง เราสองคนจูบกันอยู่เนิ่นนานก่อนจะผละริมฝีปากออกจากกัน เขาจ้องมองคนตัวเล็กที่หอบหายใจในขณะที่ตัวเองก็หายใจเหนื่อยหอบไม่ต่างกัน

แล้วเราก็ยิ้มให้กัน...

“ตัวเบาเลยล่ะสิลูกหมา”

พันลี้หัวเราะ ก่อนเอ่ย “คำพูดคำจา...กะจะเอากันให้ตายเลยดิ”

“ใครกันแน่ที่จะเอากันให้ตาย”

“ไม่เอาค่ะคุณใกล้ไม่พูดทะลึ่ง...ให้ลี้พูดคนเดียวพอ”

ตอนใกล้ใจพูดว่า ‘เอากันให้ตาย’

เออ...แม่งจะตายให้ได้จริงๆ

พอคนน่ารักพูดจาทะลึ่งแล้วพลังทำลายล้างโคตรสูงเลย

ใกล้ใจหัวเราะร่า ก่อนเอ่ย “ใกล้ไม่ได้พูดทะลึ่งสักหน่อย”

“ใกล้...”

“ครับ?”

“เมื่อกี้...ลี้ขอมากเกินไปไหม?”

“คิดมากอีกแล้วลูกหมา...” ใกล้ใจเอาสองมือมาจับประคองหน้าของเขาไว้ ก่อนจะกดจูบหนึ่งครั้งแล้วเอ่ย “ลูกหมาขอน้อยไปด้วยซ้ำ เพราะจริงๆ แล้วใกล้อยากทำให้มากกว่านี้อีก”

“แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ...”

“...”

“แค่นี้ก็โคตรรู้สึกดีแล้ว”

กลับไปต่อที่ dek d กันด้วนน้า มีอีกนิดๆ คับ